Beating the altitude!

De Thorung La. Een pas in de Annapurna Circuit, middenin de Himalaya op 5416m hoogte. Een van 's werelds hoogste passen bereikbaar per bike. Dit moest letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt worden van mijn reis. En dat werd het ook! Het is nauwelijks met woorden te beschrijven, maar toch ga ik een poging doen.

Na een in mijn ogen incapale gids omgeruild te hebben voor een capabele begon mijn trip met een busreis van maar liefst 10 uur tussen Kathmandu en Besi Sahar over een afstand van 130km. Ja, reken maar uit hoe 'hard' de bussen hier rijden en je snapt dat een mountainbike een sneller en comfortabelere manier is van reizen. Verkouden en misselijk stap ik dan ook de bus uit en haal mijn mtb van het dak. Daarna in drie dagen bijna 3000m hoogtemeters overwonnen naar Manang. De combinatie van het landschap, de jeeproad, de mensen die hier leven maken het tot een adembenemende tocht. Elke bocht veranderden de views en hoe hoger we komen hoe kouder het wordt. Op dag 2 lunchen we met 15 graden en zon en nog geen drie uur later sneeuwt het Chame op 2800m. Heel uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar, aldus de locals. Dat belooft nog wat, de pas ligt namelijk nog zo'n bijna 3000m hoger! De volgende dag naar Manang op 3500m hoogte. Onderweg komen we twee andere bikers tegen die niet over de pas zijn geraakt vanwege de vele sneeuw. Ook vele andere wandelaars raden het ons af. Maar het weer belooft beter te worden en dan smelt de sneeuw snel aan het einde vande winter. De jeeproad is veranderd in een singletrack en voor het eerst zijn stukjes echt steil om fietsend boven te komen. Het gemiddelde lag tot dan toe rond de 15 km/h, maar zakt nu snel naar de 10km/h. Als ik terug ben in Nederland ben ik erg getraind in fietsen bij 10 km/h, maar of ik daar wat aan ga hebben..

In Manang een rustdag om beter aan te passen aan de hoogte. De hoogte. Als bewegingschapper leer je er het een en ander over, maar om dit in de praktijk mee te maken is toch heel bijzonder. Het is iets aparts. Het maakt eigenlijk niet uit hoe getraind je bent, iedereen heeft er mee te. Hoofdpijn, slapeloosheid, duizeligheid, opgezwollen handen en voeten en bewustzijnsverlies zijn de symptomen. Het enige wat echt helpt is zo snel mogelijk naar beneden. Zelf had ik vooral last van slapeloosheid in de nacht en hoofdpijn in de middag. De vijf nachten dat ik boven de 3000m verbleef heb ik bij elkaar hooguit zo'n 10 uur geslapen. Wonderwel merkte ik hier overdag weinig van. Een aparte ervaring, moe in je bed liggen, maar geen oog dicht kunnen doen. Na de rustdag verbeterde dit iets, maar zodra we door gingen via Yak Karkha (4000m) en Thorung Pedi (4450m) heb ik weinig meer geslapen.

De combinatie van de hoogte, de kou en de schamele accomodatie maken het zwaar. De temperatuur buiten (overdag iets boven nul in de zon, 's nachts tussen de -10 en -20), is de temperatuur binnen. Dit betekent nauwelijks drinkwater snachts en sochtends, omdat dit overal bevroren is. Douche alleen 's middags maar dan wel ijs- en ijskoud. Kortom 5 dagen geen douche. WC is een gat in de grond en spoelen met een emertje water is er niet bij, bevroren. Niets droogt op deze hoogte, dus douchen is alleen daarom al geen verstandig idee. Slapen doe je met al je kleding, een slaapzak en twee dekens. Je wilt namelijk niet sochtends in je ijskoude kleding aan moeten trekken. Stroom is er maar enkele uren en daar betaal je dan ook voor om je accu's van je fototoestel op te laden. Een ziekenhuis en geasfalteerde weg is ongeveer 2 dagen reistijd. De helicopters om mensen met hoogteziekte af te voeren kwamen dan ook enkele keren per dag over gevlogen.

Al met al niet de meest ideale omstandigheden. Niet om als 'tourist' de Thorung La te beklimmen, maar zeker niet in een race. Wij volgden eigenlijk vanaf Manang dezelfde route en dagafstand als de Yak Attack, met uitzondering dat wij stopten in Yak Karkha voor een overnachting. Een memorabele. In de gezamelijke eetzaal waar de houtkachel voor enige warmte zorgde begon een Nepalese bewoner, rond de 80 werd hij geschat, de mooiste verhalen te vertellen hoe hij 40 jaar geleden op lokale alcohol de pas beklom en vervolgens afdaalde op de huid van een blue sheep. Naast de Yak, en de adelaar de enigste dieren die leven boven de 4000m. De trainer/coach van de Nepalse renners was ook aanwezig en vertaalde alles voor ons!

In Thorung Pedi, wat de voet van de Thorung betekent, maken de renners van de Yak Attack zich klaar voor de 1 na laatste etappe. Fietsen worden schoongemaakt met ijskoud water, geen mechaniciens of verzorgers hier in de race. Zelfs dit is een inspannende activiteit op 4450m. Je merkte eigenlijk alles wat je doet. De lucht is dun. Dan gaat om 3.15u de wekker. Ontbijten en klaar maken voor vertrek. Fiets aan de dagrugzak binden, koplamp op en dan klinkt het startschot. Tegelijk met de Yak Attack lopen wij, ik en mijn gids, een 20 jarige nepalese bikegek, omhoog. Zo snel mogelijk, want een hoogte van 5000m is niet gemaakt voor mens en dier. Hier heerst alleen sneeuw en ijs. Maar ook niet zo snel dat je buiten adem raakt. Je evenwicht verliezen wil je namelijk ook niet op een steil singletrack paadje. Na 2,5 uur lopen zijn we boven. Bijna onderkoeld, ik had namelijk iets te weinig kleren aan en ook mijn handen hadden het zwaar. Op dit moment heb ik nog 1 vingertop die gevoelloes is. Een milde vorm van frostbite, dat in een aantal weken weg zou moeten zijn. Hevig rillend en met het gevoel stomdronken te zijn sta ik op de pas. Ik kraam veel onzin uit en mijn gids dringt dan ook aan zo snel mogelijk af te dalen. Snel een paar foto's, waarbij diegene samen met mijn gids mislukt is. Jammer voor de travelagency..

Het is een dubbel gevoel. Euforisch, maar ook wil je zo snel mogelijk naar beneden. De afdaling lag er erg slecht bij. Veel ijs en sneeuw tot op 4000m hoogte en dus was het vooral glijdend naar beneden en niet de gehoopte singletrack afdaling. Maar dit verbeterde bij Muktinath waarna we afdaalden naar Kagbeni. Gelijk beter geslapen en ook de temperatuur en de warme douche waren een verademing! De volgende dag de laatste dag naar Tatopani. Gelegen op 1190m en bekend om zijn hot springs. De eindeloze afdaling, bijna 80 km, was erg gaaf. Hier waardoor je je mtb echt wanneer je de lokale bus passeerd. Met een big smile Tatopani ingereden en direct een bezoek gebracht aan de hotsprings. 

Gisteren samen met de Yak Attack renners gereden die en groupe richting Pokhara reden. Althans dat was het idee. Vanuit Beni ging de winnaar er echter nog even een training van maken, wat mij al snel deed lossen. Op eigen tempo door dan maar, tot mijn binnenband uit mijn buitenband kwam zetten. De local bus gepakt en in Pokhara twee nieuwe buitenbandjes aangeschaft. Het plan is namelijk om na een aantal dagen in Pokhara op de mtb richting Chitwan National Park te rijden in het zuiden van Nepal en daarna terug naar Kathmandu. Daar eindigt mijn reis waar ik op 25 maart het vliegtuig zal pakken richting huis.

De Annapurna Circuit is een aanslag op mens en materiaal, maar bovenal een adembenemde ervaring, die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan!